Sadece kitap okumak yetmez insana.
Bazen meydan okumalı;
kendine,
hayata,
dünyaya.
Tolstoy
MEYDAN OKUMALI…
Kategori: Genel
ZAMAN ÖĞRETİR…
Çünkü zaman tartar sevgiyi de
kurşun gibi
ağır…
merhameti ve adanmışlığı
bir sözün gücünü
bir hayalin izini
harcadığın enerjiyi
uğruna coştuğun ilgiyi
ruhuna kattığın bilgiyi
kaybolduğun yolu
kaçırdığın treni…
çünkü zaman tartar anıları,
canlı tutar acıyı,
sen anla diye sevginin kıymetini..
yenilgiyi… vaz geçmişliği…
haklıyı ve haksızı tartar
değerli ve değersizi
bulduğun ve kaybettiğin şeyleri..
büyük bir boşluk duygusuyla
içine attığın çalı çırpıyı bile..
o araladığın perde, sığındığın oda,
bilendiğin yalnızlık…
o bir yol, kavşak, anlam, şiir…
yontar durur
anla diye sen;
bitirmek istemediğinin zaten bitmiş olduğunu,
şimdinin tam da burada yeniden doğduğunu…
Biz;
neyi unutup neyi hatırladığımızla
yakınlaşırız birbirimize..
Benim unuttuğumu sen hatırlarsın,
senin unuttuğunu ben hatırlarım.
Ancak hafızalarımızın kesiştiği yerde
bütünleriz birbirimizi..
sen zamana kafa tutamazsın
bunun için çok fazla insansın…
ama o tutar…
dalgınlığını… kırgınlığını…
ortaya saçılan ahların,
hafif kinayeli devrik cümlelerle
buzlu bardağa sızışını…
başını döndüren şarkıları..
barbunya pilakiye eşlik eden gönül sızını
bandıra bandıra mideye gönderdiğin iç burukluğunu
olmayanı oldurmaya çalışan sonsuz sabrını…
yine o indirir yumruğu masaya…
çünkü o; adını koyamadığın, sahip çıkamadığın her şeyin sonsuz adı …
O bulmak adına yitirdiğin anlamın ta kendisi..
Biz; dünyanın biçare varlıkları..
sayıklar dururuz onun bunun adaletini..
gel gör ki
yine zaman öğretir
seçimlerimizin bedelini
onun olmadığı yerde ödediğimizi…
Sibel BENGÜ
SUSMAK TARLASINDAN YÜZMEK DENİZİNE…
Çatıların üzerinden kıvrılarak pencereye uzanıyordu gece…
Ayın küllü gri ışığı perdenin arasından süzüldü
ve gözlerimin ferine usulca yerleşti..
ne müthiş bir irkilme …
Tam bu uyku ve uyanıklığın tuhaf aralığında
derinden fışkıran bir gitme isteğiyle doğdu gün…
Asırlar süren o bir kaç saniyelik iç çekmede…
O büyük gecede
saklanmış bir ses
tamamlanmamış bir söz
kim bilir nasıl yorulmuş bir umut
kim bilir nasıl yontulmuş bir cesaret vardı…
Kavuşmaya sabırlı bir niyetin
tuzuyla karşılık bulmuş satırlarında
özlem yerini çok derin unutuşlara bıraktı.
Başka renklerin, başka sözlerin, başka şarkıların nefesine …
O büyük iç çekme,
buruşturulmuş bir zaman haritasında
sapsarı bir susmak tarlasıdır…
İçinde çok tuz, çok gözyaşı barındıran rüyaların
nihayet bulduğu yer işte tam da orasıdır.
Sevmek, sevmeyi bilenle anlamlıdır
bilenle girmektir dalgalı denize
bilenle içmek, bilenle ağlamak, bilenle yaşamak ..
bilenle yola çıkmak… şarkı söylemek zamanıdır..
o gece, yolunu değiştirmiş büyük bir kader sapağıdır.
İşte yeni bir gün
delirip çiçeklenen bir yaz başlangıcı…
dünün tortusu düne usulca bırakılır
ve yeniden filizlenecek bir özlemin tohumu atılır …
Şehrin bittiği yerde
taze badem kokusu döndürür başını..
Deniz kenarı yol üstü laflarız o köhne kahvede
pırıl pırıl bir gök mavisi yansımıştır yüzüne…
Yorgun kelimeler bırakılır suya
bundan sonra sevmeyi bilene söylenecektir
sözün doğrusu…
Susmak tarlasından denize doğru…
İyi niyet çekmecesinde kala kala iki dilek kalır
O da zamanla eksilir, sürülür düne.
Bir ‘beni unut’ kalır bir ‘beni özleme’ …
yeşillenip haykırır göz ucunda yollar
hiç sorulmamış sorular koyar yüreğine..
hiç gidilmemiş yerler
hiç karşılaşılmamış insanlar
bir asır gibi büyüyen o bir kaç saniyelik iç çekmede…
Sözün büyüğü sevmekle gelir,
küçüğü unutmakla..
Sibel BENGÜ
DEĞİL…
Sana ait değil bu deniz, bu sokak, bu hava,
dün ağzından çıkan kelime,
masanın üzerine bıraktığın gözyaşı artık sana ait değil…
En tatlı çağında tutunduğun aşk sana ait değil…
İçinde ‘boş ver’ barındıran her şey biter,
sonsuzluk şimdidedir, dünde değil…
Üzüldüğün kadar üzmek istiyorsun,
intikam huzura giden yol değil…
Bazen bazı kararlar konuşulmadan alınır
susmak kibirden değil…
Kimi lafta seyrelir, kimi gönülde demlenir
tercihlerimiz zekadandır, kaderden değil…
Defter bittiğinde atmak gerekir,
sabır maharet değil…
Bu dünya sana ait değil, bu dağlar, bu yollar, Aliler, Ayşeler…
ama dokunduğun herkesle her şeyle bir hesabın var,
insan olmak sözde değil…
Kimse senden cambaz olmanı beklemiyor,
cesaret ipte yürümek değil…
Dürüstlük bahanelerin arkasına gizlenmemektir
tek bir yalan söylememek değil…
İncelikli duygular başka çağın gerisinde kaldı
onları Verem de kaybettik, Covid de değil…
Aptallığımız eşitlendi, zaaflarımız eşitlendi,
yan yana yürümek istiyoruz, birbirimizi taşımak değil…
Hayat bir nevi bellek kapasitesi,
yaşayanı bağlar öleni değil…
Mutlu olmak mutlu da edebilmektir,
zannettiklerini yaşatmak değil…
Bakışlarının derinliği hüznünden gelir,
gözlerinin güzelliğinden değil…
Hüzün; bin üzüntünün eseridir,
tek bir vazgeçişin değil…
Bu yol bir daha hiçbir zaman bu adımlarla yürünmeyecek,
önyargı bir farkındalık değil…
Vicdan kör ise,
akıl anahtar değil…
Kendinde yitirdiğini ararsın hep,
hiç olmayanı değil…
Aklına düştüğü yerde filizlenir aşk
kalbini incittiği yerde değil…
Sevgi büyük bir eylemdir,
lafta gezinmek değil…
ama onun da usanıp söndüğü bir yer var
felsefesine düşmek iş değil…
Aşk tutkudan beslenir,
geçmişin trajedisinden değil…
İlkeleriniz varsa ahlak iktidardır,
hata yapmak ayıp değil…
Özlemek insanı yıpratır
yalnızlık değil…
belki özlediğin bir zaman dilimidir,
ne bileyim bir şehirdir, yoldur
illa biri değil..
Limandan ayrılan gemi isteyerek gitmiştir,
dönüş seferi teyitli değil…
Sibel BENGÜ
ÜSLUP…
Üslup diyorum ne kadar önemli,
Zehri bala, balı zehre de dönüştürebiliyor bir anda…
Hayranım saygıyı elden bırakmadan
Sözü incitmeden ses tonunu yükseltmeden
Kelimelerini seçerek konuşabilen insanlara…
Hayranım, haddini bilene
Hadsizlik karşısında bozulmayana…
Olgunluk kimlikte ki yaşın değil,
Kişinin kendisini nasıl yetiştirdiği ile alakalı bir şeydir…
İçinde ki insan sevgisiyle,
Yada insanlara duyduğu nefret ile ilgisi vardır …
Yaş rakam meselesidir,
Yaşam ise doğum dan ölüme kadar saygıyı gerektirir…!
AHRÂZ SNR
Her “Bazen” ‘in Bir Zamanı Vardır…
Bazen yorar insanı küçük şeyler; büyük sırlar vardır küçük şeylerin içinde.
Açıldıkça açılır, boyuna posuna bakmadan…
Bazen dinlendirir insanı uzaklar; uzaklığa bir yakınlığı vardır gözlerin.
Gözlerin olduğu kadar gönlün de…
Bazen durur tüm adımlar; adamların tembelliğinden değil, yolların düşündürücülüğünden.
Öyle çetrefillidir ki, susar ayaklar da kimi zaman…
Bazen sorar gözler, diller kabul etse bile.
Maharet gözleri bile ikna etmektir, güzel söz söylemek değil.
Bazen durur dünya, inecekler iner, sonra yoluna devam eder.
Ne var ki, herkes için o duruş anı farklıdır.
Kimisi içinse hiç dönmez dünya, ki o da apayrı mesele.
Bazen her şeyi bir mimik anlatır, bazen gözyaşı, bazen bir kelime.
Ne kadar da ağır gelir söylemek bazen bir kelime bile.
Bazen bir anı, bir ömür kokar.
Bazen bir daha yaşayamayacağını hisseder insan içinde bulundugu ânı.
Bazen şair olur insan, mısra kuramaz.
Bazen mısra kurar insan, şair değildir.
Bazen hiçbiridir, ne diyeceğini bilemeyen sıradan biridir işte…
Bazen yaşadığını daha çok hisseder insan, öleceğini unutur büsbütün.
Bazen yaşadığını tamamen unutur, hatta bazen her ikisini de.
Bir anı bir anına uymaz derler ya insan için,
ya bütün anları birbirinin aynı olsaydı…!
Bazen korkutmaz mı bu ihtimal insanı!
Bazen korkar insan gölgesinden.
Gölgesinin şahsında kendisinden.
Zira kendi vücudu geçmiştir güneşin önüne.
Kendi eseridir gölgesi.
Bazen susar insan, dudakları çatlar susuzluktan.
Bazen susar insan, söylenecek çok söz varken bile.
Bazen dolar insan, kimse anlamaz.
Bazen herkes anlar, kendisi kendisini anlamaz.
Yalnızdır bazen insan, öyle yalnız bakar ki dünyaya.
Bazense hiç yalnız değildir, nasıl baktığını bilirse.
Bazen büyük görür insan kendini, ne acizliktir!
Bazen aciz görür, ne büyük bir görüş!
Bazen, ‘bazen’ değil, ‘her zaman’ demek gerek.
Ama bilmek gerek, ne zaman?
Her ‘bazen’in bir zamanı vardır..
Vahdet Nafiz Aksu
SON NEFES…
——-
Ah kararsız gök
Rüzgârın üfürdüğü yaprak
Nereye gittiğini bilmeyen..
Şimdi kutsal bir hazırlık var,
Sonsuzluğu çağıran yaza.
Elindeki rakı kadehi
mavi dalgalı kıyıya son serenat..
Kıştan kalan natürmort belki bu gözler
İyi bak!
Duvarda gölge gibi uzuyor işte
Son nefes..
Bedros DAĞLIYAN
AŞK BAĞIŞLANMIŞ HÜZÜNDÜR…
“al git
şehla yürüyüşünü
yaz deme
kış deme
üşürüm deme
aylardan baharsa
ay doğarsa
hiçbir şey deme
bu senin
kuşlardan önce kalkan yüzündür
al git
sevgili
aşk bağışlanmış hüzündür”
Nevzat Çelik
KİMİ KAYBETTİĞİNE TAKILMA. NEDEN KAYBETTİĞİNİ HATIRLA…
Bazı ayrılıklar vardır ki sizi kendinize getirir.
Ve bazı kendine gelişler vardır ki sizden birilerini alıp götürür.
Her iki durumda da çektiğimiz her acıya karşılık bir nedenimiz olmalı elimizde.
Gözümüz açıldığında, o sizin yüzünüze bakacak kadar korkmalı
ve siz aynada kendi yüzünüze bakabilecek kadar haklı olmalısınız.
Kimi kaybettiğinden daha çok, neden kaybettiğine cevap verebilmeli insan.
İşte bu yüzdendir ki! İnsan en çok kendine karşı dik durabilmeli…
Uğur GÖKBULUT
BİR YER BULSAM…
Şimdi bir yer bulabilsem kendime,
İnsan sesinden, şehrin gürültüsünden uzak bir yer.
Hani sadece kuşların sesini duysam,
Gözlerimi yeşile bıraksam ve biraz kahve yudumlasam.
Hani bütün mecburiyetlerimden uzaklaşıp,
Kendimi kendi halime bıraksam.
Hani fena mı olur, biraz nefes alsam
Ve biraz da kendim için yaşasam…!
Uğur Gökbulut
DELİ MAVİLİĞİM... 